165
Калі я быў малы, дык часта думаў, чаму ў мяне маці такая
старая і непрыгожая, а аднойчы адважыўся запытацца
пра яе шнары на твары, якія глыбока ў душы любіў, якія тысячы
разоў цалаваў.
– Ох, сынок мой! Гэта ж здарыўся пажар, і яшчэ з адной
жанчынай абгарэлі крэпка. Жанчына тая памерла. I ў мяне былі
абпаленыя і рукі, і грудзі, і твар... I была я цяжарная табою,
сынок мой, і ўсе казалі, гэта я даведалася потым, што ці я памру,
ці дзіця народзіцца мёртвым. Аж нарадзіла я цябе, сынок мой,
жывенькага, толькі на твары была чырвоная плямінка.
Я думала, сьлед ад пажару, аж аклямаўся ты трохі, і яна зьнікла,
сынок мой. А была я прыгожая да пажару. Ды хіба ў непрыгожай
маці мог нарадзіцца такі сынок мой?..
Як сьвятарны абраз, людзі вынесьлі маці з пажару,
бы вужаку, маланку аддзёрлі ад белых грудзей,
каб суцішыць пакуты, паклалі пад цёмную хмару
і, каб смагу спатоліць, размову вялі аб вадзе,
а яшчэ гаварылі: Пярун выбірае шчасьлівых.
маці верыла людзям, на шчасьце, цяжарная мной,
і шаптала замову: калюжыны – гадам вашывым,
полю жытняму – дожджык, а рэчка – крывінцы маёй...
Бы вужака, маланка смактала у полымя грудзі
і плявала адрыжкі на самых прыгожых жанчын,
Неапаленай Купіне – маці – маліліся людзі,
і пачуў я ва ўлоньні: з пакуты народзіцца Сын...
Неапаленай Купіне – маці – малюся адзінай,
я ўсмактаў з малаком і любоў, і праклёны яе:
хто плюе на жанчыну – той нелюдзь плюе на Радзіму,
хто гандлюе сьвятыняй – той маці сваю прадае.
|
|
