Падымі угару сваё вока, І ты будзеш ізноў, як дзіця, І адыйдуць-адлынуць далёка Ўсе трывогі зямнога жыцьця. Ціха тучу блакіт закалыша, У душы адрасьце пара крыл, – Узьляціць яна ў сінюю вышу І ў струях яе змые свой пыл. Там ня трэба ні шчасьця, ні ласкі, Там няма ні нуды, ні клапот, Ты – царэвіч цудоўнае казкі, Гэта хмара – дыван-самалёт!
[1912]
|
|