На чыстым аркушы, прад вузенькім акном, Прыгожа літары выводзіць ён пяром, Ўстаўляючы паміж іх чорнымі радамі Чырвоную страку; усякімі цьвятамі, Рознакалёрнымі галоўкамі зьвяроў І птах нявіданных, спляценьнем завіткоў Ён пакрашае скрозь – даволі ёсьць знароўкі – Свае шматфарбныя застаўкі і канцоўкі, І загалоўкі ўсе, – няма куды сьпяшыць! Парой ён спыніцца, каб лепей завастрыць Пяро гусінае, і гляне: сьветла сонца Стаўпамі падае праз вузкае аконца, І круціцца у іх прыгожы, лёгкі пыл; Як сіняваты дым нявідзімых кадзіл, Рой хмарачак плыве; шырокімі кругамі У небе ластаўкі шыбаюць над крыжамі, Як жар гарашчымі, а тут, каля акна, Маліноўка пяе і стукае жаўна. І зноў ён схіліцца, застаўку зноў выводзіць Няяркім серабром; нячутна дзень праходзіць; Ўжо хутка будзе ноч, і першая гвязда Благаславіць канец прыгожага труда.
1912
|
|