заўтра буду грукаць галавою ў неба шлях наш быў дадому, збочыла ты ў Рым, а тут перад маімі вершамі ганебна злосныя анёлы бразнулі дзьвярыма хлопец лёс свой крэсьліць на счарнелым сьнезе ён – лязо і сьлёзы, ён – мой кот і кат, нечым зьнэрваваны, заблукалы недзе некалі сканае на маіх руках ад цябе таксама лекі не ўратуюць бо з тваёй талеркі я жыцьцё каштую
|
|