Нарэшце я у роднай хаце, Тут кожны шорах песьціць слых. Зноў пра жаніцьбу кажа маці Ды пра чужых нявестак злых. Ніжэйшай, меншай стала хата... Будзільніка знаёмы стук... Маленства чарамі багаты У столі кожны цьмяны сук. Мне гэты прыпечак знаёмы I кожны вілачнік сухі, Парог, што ў шлях адзін – дадому Заўжды злучае ўсе шляхі. Парог пасечаны, шурпаты (Зрабіў яго чарнейшым час): Зімой дрывотняй і варштатам Служыў ён удаве ня раз. Мне кожны кут тут казак поўны, Ён даражэй для сэрца стаў. I фікус, што я флянцам помню, Упёрся ў столь ілбом ліста...
|
|