Kudy ty rviešsia ŭ źniemažeńni,
Dzicio niadołi, ciemnaty!
Ciarpi, niaščasnaje stvareńnie, –
Ciarpieć bo tolki ŭmieješ ty!
Zabudźsia baćkaŭskich nakazaŭ,
Što ščaście budzieš kołiś mieć, –
Jak ty radziŭsia, ty adrazu
Asudžan dolaj viek marnieć.
Ciahaj ty zrebnuju kašulu,
Ciahaj ty łapaci z łazy;
Zimy nia słuchaj hroznych hulaŭ,
Ad letniaj śpieki nie biažy!
Pracuj jaremnaju skacinaj
Na sytych vorahaŭ tvaich;
Chaj sochnuć hrudzi, čachnie śpina,
Zabudźsia dumak udałych!
Idzi schvareły na rabotu,
Haruj, biaduj, jak hod viałik;
Maŭčy, choć ślepnuć vočy z potu, –
Zamre tvoj, jak u puščy, kryk.
Havorać – noč, choć dzień na śviecie,
I ty z usimi tak kryčy:
Kryčać: halej! Idzi haleci,
Kryčać: maŭčy! I ty maŭčy.
Idzi, kudy niadola honie,
Rabi, što skaža ŭsio jana;
Budź rad, kałi padjeŭ siahońnia;
Mučeńnia čarku pi da dna.
Pavier papam, što tam pa śmierci,
Za muki raj miećmieš svaje,
Bo piekła lepšaha i čerci,
Jak tut, nia vynajduć nidzie!
1907
|
|
