La darohi, la dalokaj,
Kala kryžavoj,
Śpić karčma tam adzinoka
Z złuplenaj strachoj.
Pachiłiłaś na staronku,
Prylahła k ziamłi;
Nieviasiołyja karčomku
Dumy pryhniałi.
Ab minuŭšaj słavie, dzivach –
Jak była pjana, –
Ab dziańkach byłych ščaśłivych
Dumaje jana.
Jak nia dumać pra byłoje,
Poŭnaje prykras!
Pierajšło, i ŭžo nia toje,
Ŭžo nia toj, och, čas!
Kałiś homanam šumieła,
Ludna ŭ joj było,
Padarožnych mnoha mieła, –
Ŭsio nia raz siało.
I žyłosia, i viałosia,
Hej, inakš karčmie! –
Recha rohatu niasłosia
Uletku i ŭzimie.
Adbyvałiś viečarynki
I viasielłi ŭraz,
Zachaplajučy dzianinki
Ŭ nočny dobry čas.
Reža muzyka zvanłiva,
Topat noh taki!
Razhulałisia nadziva
Dzieŭki, dzieciuki.
Kruham staršyja pry čarcy
Siełi, lulki ćmiuć,
Ab pahodzie, haspadarcy
Hutarki viaduć.
A harełka rečkaj ljecca,
Biehaje šynkar,
Pieśnia ŭdałaja niasiecca,
Z tvaru syple žar.
Oj, dzianiok tak kožny pravie
U karčmie šum, kryk...
Šče zła dola pazabavie!
Čas viasioły źnik.
Usio prapała, zhibła niedzie,
Jak son, jak tuman;
U karčmu ŭžo nie zajedzie
Ni mužyk, ni pan.
U stadole nia ržuć koni,
Koz nia bečyć zbrod,
Nie hamonić pry šynkoŭni
Vypiŭšy narod.
Kości paryć u mahile
Ŭžo šynkar daŭno,
Ab niačystaj ludzi sile
Bajuć na adno.
Kažuć: poŭnač jak nastanie
I siało zaśnie, –
Adbyvajecca hulańnie,
Jak zdaŭna ŭ karčmie.
Čerci, viedźmy, vaŭkałaki
Schodziacca hulać;
Na stoł źjaviacca prysmaki,
Muzyka čuvać.
Błisk śviatła zabłiśnie jarki,
Pojdzie chodam kłum,
Zvoniać miski, plaški, čarki...
Pjanstva, skoki, šum.
Ženiać viedźmu z vaŭkałakam,
Svataje šynkar,
Popam – rabin, viedźma – dziakam,
A čort – haspadar.
Tak hulajuć, pokul niedzie
Nia kihnie piatuch...
Hinie ŭsio, i pa biasiedzie
Pusta, sumna ŭkruh.
Cień sa ścien płyvie panury,
Jak ź jakoj turmy,
Kot ździčeły łović ščury
U sianiach karčmy.
Krylłi ŭ ciemnacie łapočuć
Kažanoŭ, načnic;
Vichry ŭ kominie chichočuć –
Žudka biez hranic.
Žach karčma ŭvieś čuje hety
I dumu snuje
Pra minuŭšyja dni, lety
Lepšyja svaje.
1907
|
|
