Spłyłi ŭ dušu z vysi vysokaj
I zaćviłi ŭ joj jasnavoka,
Jak śvietłaść blednaja abłokaŭ
Na dalnim letnim niebaschile.
Ćviłi, hulałi pierałiŭna
Śvitańniem novym dołi dziŭnaj;
U kazku vołi niespažyŭnaj
Ciakłi niavypłakanaj siłaj.
Viałi pa ściežkach niechadžałych,
Arłom uznosiłi na skałach,
Karonu kłałi ŭ mirtnych chvałach
Na ŭsioj budzionnaści zaviłaj.
Tak asianiałi, panavałi,
Jak sonca błisk na vod kryštałi,
Až paciahnułi vyšaj, dalej,
Tudy, adkul syšłi tak miła.
Vitaju ich i nie vitaju,
Staju, jak pilhrym na rasstaju
Ŭ čužym dalokim niedzie kraju,
Jak nad pustoj staju mahiłaj.
1911
|
|
