Nočkaj, jak tolki vychodziŭ ja z chaty,
Zorki na niebie stračaŭ ja čatyry;
Kožny raz zvodziŭ ich vohnik kryłaty,
Choć k im z małitvaj uznosiŭsia ščyraj.
Pieršaja – baćkava zorka jaśnieła,
Matki – druhaja hladzieła ŭ śviet horka,
Trejciaja mnie mihacieła niaśmieła,
Rodnaj ziamielki - čaćviertaja zorka.
Pieršaja zhasła navieki nia ŭ časie,
Zvolna hublaje błisk svoj druhaja,
Trejciaja sumnaju mhłoj spaviłasia,
Tolki čaćviertaja lepiej mirhaje.
1911
|
|
