Бацька так і не сьсівеў, хоць гадоў было парадкам, у смузе, як у сяйве, на клады пралегла кладка. Кладка, хісткая яна, толькі целу ўжо ня мулка, калдыбалася труна на плячох сыноў і ўнукаў. Быццам пчолаў яго мёд, быццам жвір яго магілы – рушыў русы радавод – за труной ішоў пахіла. Бацька так і не сьсівеў, бацька так і не нажыўся, у смузе, як у сяйве, сын яму ўлюбёны сьніўся.
|
|