Плывуць вужы на санцапёкі, лятуць буслы на астравы, жыцьцё – хай зорка то ці вока – заўсёды з прожылкам крыві Іюды, птушкі, чалавека зямной, таму сьвятой крыві, зласлоўем мёртвых воч крані, і кроў праступіць праз павекі. Плывуць вужы да глюг чырвоных, ляцяць буслы да хітрых ліс, і нат за мной зь зялёнай кроны цікуе чалавек ці рысь. А я? – напэўна, паляўнічы, на бельмах – прожылкі крыві, мае хтось дні сурочыць-зьнічыць, і я лічу чыесьці дні. I нават калі я заплачу, адчай, бы сэрца, загрызу – ня чыстую сьлязу, – убачу з крывавым прожылкам сьлязу.
|
|