Узгалоўем да ўсходу сонца рэкі сьпяць –
такая велічная традыцыя.
Сьпяць жа ў муз у нагох паэты –
захавальнікі рыцарства.
А паўз рэкі крадуцца лісіцы рыжыя –
ноч мулкая дзённымі вобразамі,
нат калі на мяне віно пральеце –
па інэрцыі паэзіі гнеў мой вобразны.
Хто закусвае там вальдшнэпамі,
вы хоць ведаеце, як балюча сьнегу,
калі сьняжынкі на гарачых губах плавяцца?
А ты прабач, у мяне закаханая,
не да сьлёз мне тваіх каляровых,
я сягоньня на крыжы паэзіі,
бы крывёю, сыходжу словамі.
|
|
