Ахвярую Алегу Бембелю
На памежжы чужыны з Айчынай па начох ходзіць сумны паэт, ён запаленымі вачыма, як агнём, апякае сьвет. А камусьці са спрат здаецца: блудзіць зорка па-над мяжой, быццам ёй не хапае мейсца і нябёс на зямлі сваёй. Хто пакрыўдзіў цябе, паэце? Хто прымусіў цябе блудзіць – Бог ці дэман у гэтым сьвеце? Што ты хочаш душы здабыць? I за што ты марнуеш цела? Можа, досыць зь цябе ахвяр? Сядзь, даверся паперы белай, і надзея асьветліць твар. Сядзь, пакайся за раны целу, яно ж братам тваёй душы. Ці жадала яно, ці ж хацела, каб ты з гэтай пакутай жыў? – на памежжы чужыны з Айчынай. ...крок яшчэ – і няма мяжы...
|
|