Якія цяжкія, гнятлівыя радкі, нібы іх напісаў паэт-расстрыга, тут нават кропкі, бы ў дрыгве грудкі, працяжнікі, нібы на рэчцы крыгі. Прабач, паэт, прабач ты мне, расстрыга, але я не магу цябе чытаць – да берага скакаць па сьлізкіх крыгах, бо ўжо стаміўся ісьціну шукаць, бо разумею, што плыву на крызе і што, падчас праводзінаў маіх, мой грэх адпусьціць чалавек у рызе, які калісьці і мяне расстрыг.
|
|