I вецер, і сокал, і я –
Сыны адной долі-жыцьця,
Наводзім маркотныя мы
I думы, і песьні адны.
*
Разьняў вецер крыльлі свае,
Ляціць, і шуміць, і пяе;
Пяе а свабодзе сваей,
Пяе а няволі людзей.
*
Як вецер, і я б так ляцеў,
Як вецер, аб тым самым пеў,
Як вецер, свабодны мой дух,
Хоць рукі закуты ў ланцуг,
*
Пад зорамі сокал завіс,
Глядзіць па-арлінаму ўніз.
Там сокалу сьвету ня жаль;
Мілей яму небная даль.
*
Як сокал, і я б мкнуў да зор:
Там сонца, раздольле, прастор;
Бяз жалю б пакінуў зямлю,
I хатку, і долю сваю.
*
I вецер, і сокал, і я –
Сыны адной долі-жыцьця;
Наводзім маркотныя мы
I думы, і песьні адны.
[1906–1907?]
|
|
