Берасьцянае неба, роднае. Мір астральны мой – ад цябе, бо зямное, нібы падлёднае, да паветра палонку б’е. Галавою. А трэба б сэрцам растапіць безнадзейны лёд, а іначай у паняверцы урасьце ў яго ўвесь народ. Зашклянеюць і кроў, і вены, мозг раструшчыцца, быццам шкло, ад яго ледзяной гангрэны патыхне чалавечым тлом. Берасьцянае неба. Выратуй! Ачышчальным агнём сваім спапялі чалавекавырадкаў, разьмяці іхны прах і дым.
|
|