Годзе брахні ўжо, падкупленых зводаў! Годзе таптаньня праўд вечных, сьвятых! Сьцежку свабоднаму духу народа, Сьцежку да сонца і зор залатых! З году у год мы жылі, як жывёла, З году да году чакалі сьвятла... Што ж нажылі мы, як глянуць наўкола, Што нам апека тут наша дала? Тыя, ў дагонцы за блескам часовым, Брацьцяў запрэглі ў нявольнічы плуг, Тыя, таргуючы імем Хрыстовым, Цемру і здраду спладзілі ўвакруг. * Годзе заходняй ці ўсходняй культуры! Для беларуса цана ім адна, Усе вы, панове, аднакай натуры: З сэрца чужога кроў ссалі б да дна. Вашу карысьць нам і вашы заслугі Добра ўжо скеміў таптаны народ; Добра вядомы і путы і пугі, Песьціў якімі ваш Захад і Усход. Мы не пакінем свае папялішчы, Зь сьцежкі – наперад, ня пойдзем назад. Сьмела здрузгочам старыя бажышчы, Новым законам збудуем пасад. * Годзе нам сілу прыблудаў вялічыць Дзецьмі, багацьцем радзімай зямлі! Нашы загоны даўно ўжо нас клічуць, Нашы загоны, што зельлем зрасьлі. Досыць ішлі на чужым павадку мы Доўгія векі бязь веры ў сябе; Мы ўжо ня тыя, – інакшыя думы Вырасьлі з намі, завуць к барацьбе. Станем к змаганьню мы зь ведзьмаю-крыўдай Дружна, адважна, плячо ў плячо: Рухне старое, хоць крэпкае зь віду, Яснае, вольнае створым жыцьцё. * Годзе нам есьці аб’едкі і косьці, Злыбядзе ўсякай паклоны дарыць! Гаспадары мы ў сябе, а ня госьці, Час к панаваньню нам сьлед церабіць! Тое, што ўзята маною дачэсьне, Вечна ня будзе душыць, як прыгон; Наша вярнуцца к нам мусіць канешне, – Гэткі ўжо быту народаў закон. Гібне памрока душыўша ад векаў, Сонца і зоры к сабе сьвет завуць... Сьцежку свабоднай душы чалавека! К вольным дням вольныя людзі ідуць!
1912
|
|