Годзе брахні ўжо, падкупленых зводаў!
Годзе таптаньня праўд вечных, сьвятых!
Сьцежку свабоднаму духу народа,
Сьцежку да сонца і зор залатых!
З году у год мы жылі, як жывёла,
З году да году чакалі сьвятла...
Што ж нажылі мы, як глянуць наўкола,
Што нам апека тут наша дала?
Тыя, ў дагонцы за блескам часовым,
Брацьцяў запрэглі ў нявольнічы плуг,
Тыя, таргуючы імем Хрыстовым,
Цемру і здраду спладзілі ўвакруг.
*
Годзе заходняй ці ўсходняй культуры!
Для беларуса цана ім адна,
Усе вы, панове, аднакай натуры:
З сэрца чужога кроў ссалі б да дна.
Вашу карысьць нам і вашы заслугі
Добра ўжо скеміў таптаны народ;
Добра вядомы і путы і пугі,
Песьціў якімі ваш Захад і Усход.
Мы не пакінем свае папялішчы,
Зь сьцежкі – наперад, ня пойдзем назад.
Сьмела здрузгочам старыя бажышчы,
Новым законам збудуем пасад.
*
Годзе нам сілу прыблудаў вялічыць
Дзецьмі, багацьцем радзімай зямлі!
Нашы загоны даўно ўжо нас клічуць,
Нашы загоны, што зельлем зрасьлі.
Досыць ішлі на чужым павадку мы
Доўгія векі бязь веры ў сябе;
Мы ўжо ня тыя, – інакшыя думы
Вырасьлі з намі, завуць к барацьбе.
Станем к змаганьню мы зь ведзьмаю-крыўдай
Дружна, адважна, плячо ў плячо:
Рухне старое, хоць крэпкае зь віду,
Яснае, вольнае створым жыцьцё.
*
Годзе нам есьці аб’едкі і косьці,
Злыбядзе ўсякай паклоны дарыць!
Гаспадары мы ў сябе, а ня госьці,
Час к панаваньню нам сьлед церабіць!
Тое, што ўзята маною дачэсьне,
Вечна ня будзе душыць, як прыгон;
Наша вярнуцца к нам мусіць канешне, –
Гэткі ўжо быту народаў закон.
Гібне памрока душыўша ад векаў,
Сонца і зоры к сабе сьвет завуць...
Сьцежку свабоднай душы чалавека!
К вольным дням вольныя людзі ідуць!
1912
|
|
