Выгналі з хаты, выгналі людзі, Выгналі косьці жывыя; Сівер са сьнегам рынуўся ў грудзі, Рынуўся зьверам на шыю. Месяц загінуў, выгасьлі зоры, Даль залягла беспрасьветам; Хмары глухія, хмары – як горы, Ходзяць, сапуць непрыветам. Смольлю, заломам сьцежка-дарога, Ведзьма-мяцеліца стогне, Жудкія думы шэпча трывога, Сэрца то змоўкне, то дрогне. Горбяцца плечы, кволыя плечы, Як бы цягнулі каменьне, Рукі мароз і сячэ, і калеча, Корчацца ногі ў каленьню. Годзе змагацца з доляй паганай, Сонца шукаць сярод ночы, Блудам блудзіць па мёртвых палянах, Сьлёзьмі крывавіці вочы. Сыпся, кружыся, бел-сьнег, навокал, Мяккай кладзіся пасьцеляй!.. Ляжам, як ляжа ранены сокал, Знойдзем, нарэшце, прысельле. Лес мой, жывая пушча-старуха, Мы не загінем з табою... Шумам пальеш мне казкі да вуха, Важна ўкалышаш спакоем. Дзе-нідзе вогнік глянуў сквапліва, Братняя блізка хаціна: Гэта з праглядам выбрыў на ніву Воўк – як і ты – сіраціна. Голас пачуўся, быццам хто кліча, Штось у душы затраслося: Гэта ў галінах вецер скавыча, Воклік магільны разносе. З дальняга неба зоркі міргнулі... Як бы ня так ужо цёмна... Зоркі сьвяціці ўсім не мінулі, Толькі... мінулі бяздольных. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Полаг гатовы белы, пуховы; Ляж, не глядзі, не ўслухайся! Сну у магіле яснай, сьняговай, Вечнага сну не пужайся. Прыйдзе вясна, распусьцяцца лозы... Ты ўжо ў пасьцелі зялёнай... Сьпі, мой гаротнік, годзе ліць сьлёзы, Біці нягодам паклоны...
[1906–1912]
|
|