Песьняй толькі на сьвеце жыву я, Празь яе тапчу толькі расу; Пасьцігаю, як ёй запаную, Недасьціглую быту красу. Са сьвятламі бязьмежна ўсясьвету, Як сьвятло сам, лунае мой дух; Аглядаю міры, як у сьне тым, І жыцьцё абымаю ўвакруг. Над душамі, што шчасьця даўцо весьць Загубілі з адвечных нягод, Я тварыў бы нягадану повесьць Вечных радасьцей, вечных яснот. Перуны залатыя хапаў бы, Што у хмарах бушуюць агнём, I страламі народны дух слабы Развагняў, патрасаў бы, як гром. Млечны Шлях, што нябесны дзядзінец Засьцілае, я б зьняў на зямлю I масьціў бы ім новы гасьцінец Цераз родную ніву сваю. Сонца ўзяўшы агністае ў рукі, Што гарыць над бязьмерам палёў, Я па Млечным тым Шляху бяз мукі Чалавека да шчасьця бы вёў. Гэтак песьняй мой дух маладзіцца, I на сьвеце жыву толькі ёй, Хоць пішу кроўю гэты страніцы, З свайго сэрца гарачай крывёй.
1913
|
|