...А ты, сіраціна, жыві, Як ветрам лісток адарваны, – Ні мейсца табе на зямлі, Ні радасьці зь песень жаданай, Нясі сваю ношку жыцьця Між наспаў-курганаў магільных, Бязь веры ў свой цэль, без пуцьця, Расплаканы ў жальбах бязьсільных. Як цень з таго сьвету, ідзі, Ня знаючы ў долі сірочай Ні сэрца зь дзявочай грудзі, Ні сонечнай ласкі дзявочай. Жыві і сьні сны аб вясьне, Ды думай адно, сіраціна. Што нават ніхто не ўздыхне Калісь над тваёй дамавінай.
1913
|
|