...А ты, сіраціна, жыві,
Як ветрам лісток адарваны, –
Ні мейсца табе на зямлі,
Ні радасьці зь песень жаданай,
Нясі сваю ношку жыцьця
Між наспаў-курганаў магільных,
Бязь веры ў свой цэль, без пуцьця,
Расплаканы ў жальбах бязьсільных.
Як цень з таго сьвету, ідзі,
Ня знаючы ў долі сірочай
Ні сэрца зь дзявочай грудзі,
Ні сонечнай ласкі дзявочай.
Жыві і сьні сны аб вясьне,
Ды думай адно, сіраціна.
Што нават ніхто не ўздыхне
Калісь над тваёй дамавінай.
1913
|
|
