Груган, сустрэўшы салаўя, З сваяцтвам лезьці стаў к таму. «Ты родны мне, як бачу я, – Хадзі ж, як брата абыму! У нас з табой адзін фасон – Як глюгі, крыльлі і насы, Птушына ў нас быцьцё і сон, Птушыны маем галасы. Дык што ж нам жыць так па сабе? Пры том табою не гарджу, Хоць я шмат большы ад цябе I ў чорнай вопратцы хаджу». «О, вельмі дзякую за чэсьць! – Адпеў салоўка з-над палян, – Мо' ў нас і адналькова шэрсьць, А ўсё ж такі ты, брат, – груган!»
1914
|
|