|
Маналёг Рамуальда Жакоўскага
|
Рамуальд Жакоўскі – малады беларускі артыст. Пачаў
працаваць у трупе Першага беларускага таварыства
драмы і камедыі, якое было створана Ф.Ждановічам
пры ўдзеле І.Буйніцкага і У.Фальскага ў 1917 годзе.
Выконваў ролю старца ў «Раскіданым гняздзе», стварыў
глыбока псіхалагічны вобраз. Пекна дэкламаваў.
Пісаў зграбныя, настраёвыя вершы. Дваццацідвухгадовым
юнаком 1 студзеня 1919 года скончыў жыццё самагубствам,
паўтарыўшы лёс Сяргея Палуяна.
Беспрытульная птушка прыстанку ў аблоках шукае,
на убогай зямлі ёй нябесных вятроў не стае,
сьпее ў небе маланка, і скроні мае адчуваюць,
як сьмяротным агнём наліваюцца вены яе.
I аднойчы сябрам я скажу, што ідзе навальніца,
абдыму іх, адзіных, і скронь прытулю да грудзей,
і так блізка ля скроні іх сэрца жыцьцём будуць біцца...
Толькі я з навальніцай пайду ў іншы сьвет ад людзей.
Гэта лёс. Вы ня верце, што гэта стыхія,
пэўна ж, трэба камусьці вось так расказаць пра жывых,
каб пачулі глухія, відушчымі сталі сьляпыя
дый убачылі – зоркі ўзыходзяць таксама й для іх.
Вось і ўсё – маланка ля скроні шугае.
Перадайце наступніку: хай у народзе сваім
праз стагодзьдзе зімы, на Сьвята, мой твар адшукае,
і мы – вочы у вочы, шчасьлівыя – стрэнемся зь ім!
|
|
