Вяпрук пад шатамі дубоў вадзіў зьнясіленых сяброў, на паляўнічых не зважаў, яго стралялі – ён ляжаў, галодным быў – карэньне рыў і думаў: голад паўбяды, былі і горшыя гады, пустыя, быццам жалуды. Вяпрук пад шатамі дубоў, галодны, думаў пра любоў, пра тое, што усё жыцьцё ён чуў адно – сяброў ныцьцё: маўляў, паганы гэты лес, савіны ды вужыны спрэс. I каб ня няў яго народ, ён ікламі ўгрызаўся ў лёд, запэўніваў, што жалуды у іхнім лесе не бяды, што недародкі ёсьць паўсюль, калі ж не каштавалі куль – ідзіце ў свой прывідны лес, там сьцежкі паляўнічых спрэс, а я сьцяжынаю вужоў пайду на голас мудрых соў, галодны, думаў пра любоў, пайду, знайду зялёны Дуб сярод лядзяных, сьнежных гурб ды ікламі ўгрызуся ў лёд і зьненавіджу свой народ.
|
|