Uvichajecca viecier rastreści
i krasu
j vieśnich dumak žmut...
Chaj žyvieš
u viałiznym mieście, –
zapyniajucca
viosny j tut.
Treba tolki raspluščyć vočy
tak,
što j sonca napjecca ź ich, –
i na ŭsie hałasy
zapluskoča
ŭsio,
što nadzić hetta ŭ mai.
Pierakiniecca praz aharodžu
niedzie
jabłyni biełaj hučok,
zaharycca –
i čaru nia zmoža
ni sčarniełych muroŭ łamaččo,
ani bramaŭ ščarbatych lapy,
dzie ad rańnia da rańnia
źmierk,
ani aŭtaŭ
raźdźmutyja chrapy,
što usiudnuju čujuć
śmierć.
Až zapyniśsia pierad hetkim
dzivam vieśnim,
ružovym snom,
ruki vyciahnieš,
ale ŭ sietku
palcaŭ
vodar spłyvie adno.
Zakałyšacca,
kinie ćvietu
ŭ vočy pryharščy
hałina, –
i da sutani chodziš
śvietam,
byccam ty – heta j jość
viasna.
1964
|
|
