Па ляду, у глухім бары, Дзе, ля ральлі стаяць тры хаты, Мужык ідзе, – на сьвітцы латы, А сам няхібкі, хоць стары. З чупрынай белаю, як лунь, І з барадою сьнегавою, Зямлёй прапахшы і сасною, Ён пільна ўсё глядзіць на рунь. «А каб ты здох! Бач, па расе Хтось трапіў к збожжу ад крыніцы; Ды вось і вузкі сьлед капытца: Алені тут былі ў аўсе. Ўсё зьнішчуць, падлы, хоць ня сей, – Не дачакаеш умалота! А тут яшчэ цераз балота Не прабярэшся да людзей». Снуюцца хмарай камары; Кішмя кішаць у зёлках гады; Падшывам абрастаюць ляды... Зьвядуць, зьвядуць людзей бары. Даўно пачаў «хадзяін» дбаць, Каб пушча тут была нанова, Ды толькі ведае дзед «слова», А то дабра бы не зазнаць.
[1909–1912]
|
|