Не кувай, зязюля,
у зялёным гаю,
Бо цябе у сьведкі
я не пазаву.
Не кувай, зазюля,
я не загадаю,
Я не загадаю,
колькі пражыву.
Для чаго мне жыці
і цярпець пакуты?!
Дык нашто аб жыцьці
у цябе пытаць,
Калі ў родным краі,
ланцугамі скуты,
Не магу спакойна
ні заснуць, ні ўстаць?
13.XI.1943
|
|
