|
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
25.III.1918–25.III.1920 Гадаўшчына-памінкі
|
Ня сьвята сьветлае спраўляці Сягоньня будзе наш народ. А трызну па айчыне-маці Ён справе ў гэты цяжкі год. У гэту нашу гадаўшчыну Зьвініць ланцуг, як і зьвінеў, І там, і тутка без упыну Шалее катні зьдзек і гнеў. За катам кат на нашы гоні Прыходзіў, грабіў, зьністажаў, Людзей закованых палоніў, На той сьвет без пары саджаў. Край разрываны ўвесь на часьці – Народ аграблены яго – Не ўбараніўся ад напасьці І ад пагібельля свайго. Праз два гады на Беларусі Народ аб радасьці ня сьніў, А галасіць і плакаць мусіў На папялішчы хат і ніў. Над курганамі галасілі Сіроты, ўдовы, жабракі, Над імі ж у крывавым пыле Луналі груганы-крукі. Лунае груганьнё ў прывольлі На ўсход, на захад, там і тут І сочыць косьці ў чыстым полі, Дзе вые куля, вые кнут. Яшчэ дыміць скрозь пажарышча, Растуць магілы скрозь яшчэ, А на магілах крыўда сьвішча Ды кроў гарачая цячэ. Не «незалежнасьць» праз час гэты Сваё разводзіла сьвятло, А паднявольле без прасьветы, А рабства Беларусь гняло. Народ спраўляць памінкі будзе – Ня сьвята сьветлае вясны, – За стол жалобны сядуць людзі Там, дзе крыжы, дзе курганы!
1920
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|