РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Рыгор Барадулін
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Цялушка

#I
Зьвідна
                відна палазьня,
                                                  як шляк,
На пухкай хусьціне
                                          сьнежнай роўнядзі.
Рассыпаны просам
                                            Млечны Шлях.
Пільнуйся сьлядоў капытоў
                                                              і ў роў ня йдзі.
 
...Жанчына брыдзе,
                                            цялушку вядзе.
Рагуля сьвеціць
                                  белай залысінкай.
Дзе
      пысу цялушцы
                                        змачыць у вадзе?
А да наступнага хутара –
                                                      ня блізенька.
 
Ідзе сорак пяты...
Мароз пячэ,
Ад замеці цёмна –
                                        ступае вобмацкам.
Жанчына цялушку
Купіла ў яшчэ
Некалектывізаванай вобласьці.
 
Прыйшлося машыну прадаць.
Да вайны ж
Была жанчына
                                  краўчыхай Яніхай.
Муж мёртвы.
Сын хворы.
Каго вініць?
Будзе лыжка сьмятаны
                                                  свая няхай!..

 

#ІІ
Мама!
Я помню –
                          у хату ты
Прынесла мароз
                                      і ўсьмешку цёплую.
А потым
                  намёрзлыя капыты
Па сьлізкаму ганку
                                        спалохана топалі.
 
У сенцах стаяла цялушка.
Сьцяна
Нас разьдзяляла
                                  з рахманай Лысоняю.
Мы чулі,
                    як дыхала цёпла яна,
Як жваку жвала,
                                    ціхая, сонная.
 
Рагамі пагруквала ў сьценку:
Час
Свайго абеду дакладна ведала.
Калі хто, бывала,
                                      заходзіў да нас –
Яна галавою махала ветліва.
 
Сябе дазваляла часаць між рог.
Глядзела разумна
                                      вачыма сумнымі.
I я ля вазоў сабіраў мурог –
I частаваў яе
                            гэтым ласункам.
 
Ніяк я ня мог
                            малака дачакаць...
Праз год –
                        нарэшце! –
                                                з залысінкай белаю
Каля шчасьлівай Лысоні –
Дачка
На хісткіх ножках,
                                      нязграбная,
                                                                  бегала.
 
У холад Лысоню ўкрывалі
Рудой
Пасьцілкай,
                          дачушку – аўчынкай мяккаю.
...Я помню,
                          як маці
                                          на першы надой
Ксьцілася,
                      плакала,
                                          Богу дзякавала.
 
У сенцах зацішна.
                                      Лысоні няма.
Ня кліча сумна
                                дачушку мілую.
А мне сырадоем
                                    пахне зіма
I сьнег рыпіць
                                капытамі настылымі...
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.