Апрануўшы схуднелыя плечы
Лахманамі убогай апраткі,
Я пайду па шляхох чалавечых,
Пераходзячы сьлізкія кладкі.
На плячах спрацаваных, сагнутых
Непасільнаю працаю ў крук,
Міма твараў пыхліва надзьмутых
Пранясу, як нагноены струп,
Сваю крыўду, адвечнае гора:
Хай глядзіць і дзівуецца сьвет;
Хай, убачыўшы, людзі гавораць:
“Чаго плачаш і ныеш, паэт?”
Адкажу, не хаваючы болю:
“Я-б ня плакаў ніколі й нідзе,
Каб народ мой знайшоў сваю долю,
Сваё месца заняў між людзей!”
1.V.1942 г.
|
|
