Гэты вечар так паволі пачынаўся,
А пасьля імкліва зьнікнуў у начы.
І памкненьні цішынёю аб’яднаўшы,
Простым словам нашы думкі навучыў.
Гэтых словаў не хапала да сьвітаньня,
І наступныя дарыла шчодра ноч,
А ўжо тыя, што былі пры разьвітаньні,
Нам падказваў клапатліва дробны дождж.
Дожджык ліў, але яго ніхто ня бачыў,
Як і раніцу, што даўна надыйшла.
Я ішоў і забываў сустрэчу нашу,
А яна ўсё забыцца не магла.
|
|
