Коні прысталыя ймчацца панура.
Лютаўскі холад. Трывога вачэй.
Вые і плача апошняя бура
Каля занесеных сьнегам плятней.
Шлях мой далёкі, дарога каравая,
Ў неба ляціць неспакойны дымок.
Недзе далёка мігае ласкава
Ў цемру й буран залаты аганёк.
Сны табе сьняцца зімовыя, раньнія,
Сьніш, што каханы ў акенца стучыць.
Любая, любая, вечна каханая,
Цёплы агеньчык, іскра ў начы.
Ціха ўвайду ад завеі чырвоны,
На рукі мякка вазьму яго,
Цёплы камяк, разаспаны і сонны,
Не абазнаны, што да чаго.
Лістапад 1955.
|
|
