Сaмцы сьціснула пасткаю лапу.
Пахла дымам далёкіх стрэх.
Воўк кусаў акрываўленай зяпай
Сталь халодную, мерзлы сьнег.
Толькі ранкам яе пакінуў
І кружыў сярод бліжніх лоз
Адзінокі, як месяц над нівамі,
У траскучы гэты мароз.
Людзі ўдзень прыйшлі да адрынутай
І яе, заўважыўшы сьлед,
Як жывую прынаду пакінулі
Ў дзень апошні глядзець на сьвет.
І ўвесь дзень мільгацеў за аблогай,
Дзе спляліся хмызы, як паркан,
Цень вялізнага, цень сівога,
Цень самотнага ў сьвеце ваўка.
Калі ж ноч сьняжком лебядзіным
Закурыла на стужкі дарог,
Ён прыйшоў зь бясьпечнай лагчыны
І на сьнег поруч зь ёю лёг.
Занурыўшыся, думаў сурова,
Быццам спаў, – ды спакойна так, –
Толькі ціха ўздрыгвалі бровы
Жаўтаплямыя, бы ў сабак.
Поруч зь ёю, яшчэ не памёршай,
Ён прыпомніў леташні сьнег,
Сіні месяц, сустрэчу першую,
У руі той шалёны бег.
Што ж дарэмна выць і бадзяцца?
Калі людзі са зброяй прыйшлі,
Ён ня мог, не жадаў падняцца
І пакінуць яе на зямлі.
Ён глядзеў не змаргнуўшы ў рулю,
Ён маўчаў, ня дыхаў, ня соп,
Узяўшы гарачую кулю
У шырокі пукаты лоб.
1957
|
|
