Хтось бязьвіннай крывёю заліў зару
І стагі заінелыя лоз.
Мой цягнік пакідае цябе, Беларусь, –
Твой сівер і твой мароз.
Я шчасьлівы, што зьнікну з гэтых палёў,
З гэтых пушчаў і берагоў.
Хай яны драньцьвеюць, закутыя ў лёд,
Калі так ужо любяць яго.
О, даволі! Намерзся! Пусьці зь сябе
Ў мора добрае, ў іншы край...
Я ні ў чым, ні ў чым не віню цябе.
Калі можаш – даруй і бывай.
III.1967 – 4.VII.1967. Менск.
|
|
