Павыбіты вокны, сарвана страха,
Паўлазілі ў гліну вуглы,
Абдымлены комін тырчыць, як вяха,
Як здань, вызірае зь імглы.
Стаіць, як абскубаны зьверам шкілет,
Забытая сьветам карчма,
Начніцы пяюць ёй магільны прывет,
Галубіць пракляцьцямі цьма.
Разьбітая напал калісь перуном,
Асіна ўздыхае над ёй,
Калыша, матае кастыльным гальлём,
Шыпіць, уздыхае зьмяёй.
Як вісельнік, зьвісла галіна адна,
Бы цэпам, калоціць камель,
I сьведчыць, што некалі, вельмі здаўна,
На гэтай галіне...
Як шмель,
Шумела, гудзела карчма усю ноч,
Музыка рваў струны і смык;
Бяда і нуда адыходзілі проч, –
Рашаў гаспадарку мужык.
Вось поўнач... Звон чарак... Сьмех, крыкі, кляцьба...
Ня сьцяміш, дзе свой, дзе чужы..
Гахх!.. цьвякнуў тапор... Міг, зьнямела гульба...
Ляжыць труп, як крыж на мяжы...
– Мярцьвяк!! – загудзеў разбуялы народ
I рынуў зь сьвятліцы пад тын...
– Дзе убіўца?.. На горкай асіне, бы кнот,
Хістаўся нябожчыкаў сын...
Мінула гулянка... Замёрла жыцьцё...
Канае карчма у журбе;
Навокала блудзіць зданьнё, страхацьцё,
Па шчылінах вецер скрабе.
І толькі у поўнач адзін раз у год
Карчма ажывае на міг:
Музыка іграе, гамоніць народ,
Кружыць за кяліхам кяліх.
I ў саму гульню, наганяючы жах,
Зьяўляюцца госьці туды:
Стары – з тапаром у кастлявых грудзях,
На шыі зь пятлёй – малады...
1918
|
|
