Падчысьціла Ўзьвіжаньне ўсю зямлю шчыра, Ліст зводзе хмызьняк заскаруслы... Зьлятаюцца буслы к адлёту у вырай, На сходку сыходзяцца буслы. Дзе плотам граніцу адвёў сабе выган, За прасла пашчэпліваў прасла, – За выганам буслы рашаюць суд мігам, Пакуль дню лучына ня згасла. Хто Млечны Шлях ноччу дагледзіць ня зблудзе, Хто мора адмерыць крыламі, – Той вылеціць толькі ў далёкія людзі, Той вылеціць ў вырай з бусламі. Клякочуць, хлапочуць. I крыльлі, і скабы Сусед аглядае суседа, Разводзяць і дзеляць, хто дужы, хто слабы, Хто болей, хто меней сьвет зьведаў. Зрабілі агледзіны, зрадзілі раду, К канцу прыбліжаецца сходка, Шнур зладзілі к выраю ў згодзе і складу, Сьціхае гамонка-клякотка. Ўжо мецяцца к лёту, ўжо хлопаюць крыльлі... Бач, бусел адзін стаіць хмуры, – Яго аднаго усе неяк забылі, Адзін ён ня зьмесьціўся ў шнуры. Стаіць і чакае сабе прыгавору, – Знаў – буслава сходка ня сьмешкі... Ой, болей яму не пабачыці мора, Ня бачыці выраю сьцежкі! Ізноў ўсклекаталі крылатыя сябры: – Ён слабы, ня наскага міру! Хай гіне, хто слабы, згнілі ў каго жабры! Сьмерць буслу, няздатнаму ў вырай! Сьмерць! сьмерць!.. Задымела пуховае пер'е, З-пад сэрца кроў хлынула стужкай... I, споўніўшы прыгавар, буслы ў бязьмер'е, Ўзьняліся за дружкаю дружка. Шнур доўгі паплёўся пад небам вячыстым, Плыў з клекатам далей і далей, Аж згінуў з-пад вока у воблаках мглістых, Спавіўся ў туманныя хвалі. А там, а за выганам сьцелецца поле, На полі рассыпаны косьці; Над косьцямі вецер гуляе, скаголе, Груган залятае у госьці. А там, ля касьцей залаціцца пярсьцёнак, А надпіс чужой на ім мовай: «Як вернецца бусел зь нязнаных старонак – Ка мне мілы вернецца ўзнова...»
1918
|
|