Жывём з дня ў дзень мы столькі лет, А ўсё тым ладам, як жыў дзед, Галовы клонячы з пакорай; Адвечных крыўд, адвечных бед Ня бачым мы, ня бачыць сьвет, I не пабачым, мусіць, скора. Праз столькі лет, праз столькі зім Цьвіце ў вачах пацёмкаў дым, I зьвесьці не хапае сілы; Відаць, сьвятла ня знаці тым, Хто нарадзіўся ўжо сьляпым, – Такім ён дойдзе да магілы. Жыві з дня ў дзень, цягні ярмо, Ў крук плечы гні, кажы: дармо! Ня так яшчэ умею, браце. Ямчэй сабе сам ладзь прызьмо, Каб не парвалася само, Бо як ярмо тады цягаці?! Ці быў прыгон, ці ёсьць прыгон, – Шануй закон – матай паклон, Бо вылеціш і з роднай хаткі. Пачуеш звон – кажы, што стогн, – Знай, брат пакінуў свой загон, На той сьвет складывай манаткі.
[1918]
|
|