Іх сышлося пяцёх на крывіцкіх палёх,
На абшары ня Божым ці Божым,
I давай разважаць, і давай так казаць:
Найвышэйшую раду заложым.
Бо ўсялякіх спакус мае шмат беларус,
I да ўлады ён мае нахілы,
А найлепш, як нас пяць будзе ўладу спраўляць
Над народам, які для нас мілы.
Як казалі з сабой, так зрабілі, як стой,
Найвышэйшую раду зьляпілі;
Папілі барышы, пабылі на імшы
I ў сэнатарскі чын уступілі.
Дзень жывуць і другі, а людзей ні крыхі, –
Не сьпяшыць штось падданы з паклонам,
Хоць зарэж, а ня йдзе, вось і вер грамадзе!
А тут сноўдаюць цені ў чырвоным.
Трэба раду як даць, – так іх раіцца пяць, –
Трэба ўсіліць дзяржаўную ўладу...
I спазналі яны, што тут «маркі» адны
Ўладзе будуць найлепшай прынадай.
У сваім пачуцьцю падвялі пад стацьцю,
Што ня стыд, хоць і ў чорта ўзяць грошы,
А тым болей, калі дні такія пайшлі,
Што падданы ад чорта стаў горшы.
I пайшлі упяцёх за высокі парог
Да «крэсовага» яснага панства;
Ў «пшэдпакоі» падрад сталі, як на парад,
Сэнаторскага поўны падданства.
Пазіраюць кругом, штосьці шэпчуць цішком,
А ля іх – ім на дзіва да сьмерці, –
Беларускі расол белы хлебча арол,
Да то ўправа, то ўлева хвост верце.
Так стаяць, хоць і страх, а тут дзьверы шарах!
Лёкай ткнуў ім «крэсовы пачушак»...
Мігам выйшлі яны, – рады, хоць на штаны
Для сябе н а с т а я л і «касьцюшак».
I жывуць зноў сабе, а падданы ня йдзе,
А чырвоны цень цісьнецца ў дзіры;
Дык зноў сушаць мазгі, як схадзіць раз-другі,
Сэнаторскія сшыць каб мундзіры...
1920
|
|
