Над табой, дарагая Радзіма,
На тваіх васільковых прасторах,
Лютавалі шалёныя зімы,
І скуголіла ў роспачы гора.
Але ты, нібы волат-асілак,
Непахісны, цярплівы і дужы,
Не сагнутая іхняю сілай,
Не скарылася сіверу-сьцюжы.
І сягоньня пасьля дзікіх зімаў,
Іх сібернага скогату-песьні,
Ты выходзіш нязломнай, Радзіма,
На прастор і чакаеш прадвесьня.
9.II.1943 г.
|
|
