Мы ад дзеда аж да ўнука,
Як дзе бачым што ня так,
Зь вечнай тычымся навукай, –
I гаворым, хоць няўзнак, –
Ці сваёму, ці чужому:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Знаў хлапца, Арцёмам зваўся,
Меў тады семнаццаць год;
Бедзен, нерахман здаваўся,
Кемкі ж быў, каб яго звод!
А плялі ўсе на Арцёма:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Ад стыдлівасьці ён нейкай
Да карчмы ня знаў дзе сьлед;
За апошнюю капейку
Купіць кніжак ці газэт.
I тут валяць на Арцёма:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Вось сабе дзяўчыну мае, –
Стаў вяселейка спраўляць;
Беднавата маладая,
Гаспадыня ж – пашукаць!
Тут ізноў ўсе на Арцёма:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Стаў жыць з жонкай удваёчку
Працавіта небарак –
На сям’ю сваю дзень, ночку,
Як мурашка, проста так...
А ўсе валяць на Арцёма:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Вось і ў школу ходзяць дзеці, –
Кожны чыст, абмыт, абшыт,
Сам ня хвор і лапці ўзьдзеці
I заціркаю быць сыт.
I тут валяць на Арцёма:
«Ня ўсе дома, ня ўсе дома!»
*
Сходзяць годы за гадамі,
I Арцёма хоць на «ўра!».
Ён з сынамі, як з дубамі,
Статак, коні, моц дабра!
Аж сягоньня на Арцёма
Штось ня кажуць: «Ня ўсе дома!»
[1920]
|
|
