Praz pole, praz chaty i sioły Ŭ karonie z kaściej čałaviečych Idu, razbujały, viasioły, Z chatomkaj miarćviačaj na plečach. Pakłony bje star mnie i moład I dzietak roj bosych i hołych, – Bo Hoład ja, Hoład! Z pradśmiertnych ślazinaŭ i potu Bryljanty na mnie mihaciacca, – Abvioŭ ich z kryvi pazałotaj... A ź siłaj majoju zraŭniacca Nia ŭ siłach ni śpieka, ni choład; A šlach moj biaz ryćvaŭ i płotu, – Bo Hoład ja, Hoład! Idu. Prada mnoj zaziraje Žyvym śmierć hałodnaja ŭ vočy I kosie ŭ rad, nie raźbiraje – Ŭ dni biełyja, ŭ čornyja nočy. Ci słab chto, ci dužy, jak vołat, – Hruhan jaho kości źbiraje, – Bo Hoład ja, Hoład! Idu. A za mnoj śledam-łazam Paŭzuć źništažeńni, ruiny. Ja – moru tvarec biezupynny, Ja – siejbit biaźmiežnaj zarazy, Moj skipietr – ladzianiačy mołat, Im rabstvu dyktuju ukazy, – Bo Hoład ja, Hoład! Pad čornym maim uładańniem Siroctva hnie korna kaleni, I ŭdoŭstva hałosić łitańniem Na hołym mahilnym kamieńni. Mnie himny składaje viakoŭ ład – Mnie, sytamu ludaŭ kanańniem, – Bo Hoład ja, Hoład!
1921
|
|