Пасьвячаю Ў. Ігнатоўскаму ў дзень пятнаццацёхгодзьдзя яго культурна-грамадскай працы на ніве Беларускай
Пад нашэпты пушчаў-бораў, Пад напевы завірухаў Летапісец творыць творы, А ты слухай, шчыра слухай. Беглі векі, як ручаі Паміж нашых сьцежак, межаў, – Чужаніца байкі баіў, А ён толькі праўду рэжа. Як жылі, як вечавалі, Як пасьля былі ў прыгоне, Адаб’е, як у крышталі, Летапісец наш сягоньня. Думкі мудрыя ён піша, Нібы пацеркі з бурштынаў, – Як пазбыцца лішніх крыжаў, Як падняць дабро краіны. Вызначае шлях наперад – Дзе, кудой ісьці нам лепей, Каб ня ўпалі зноў у нерат, Каб палон не ашчарэпіў. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ I ўзбуялі нашы людзі, Пачалі ўвысь голаў высіць... Зручна жыць на сьвеце будзе, Калі ёсьць свой летапісец!
1924
|
|