Матылёк на калені прысеў,
раскрыліў крылы:
два заспаныя лугі ў расе,
дзьве аблачынкі-крыгі,
дзьве
паляны засьнежаныя,
дзе,
як бежанцы,
як пагарэльцы,
асіны,
ад холаду сінія,
ня могуць пагрэцца,
дзе старонкі разгорнутай кнігі
стагоддзяў,
сівых, як туманы,
над якой лямантуюць кнігаўкі,
яе маланкі пішуць,
чытаюць яе
перуны.
Па звонкіх промнях,
па ліўнях тугіх
ударыў кручок –
і ўмомант,
як рэчка на досьвітку ў берагі,
у сэрца грукнула
песьня знаёмая...
Вятры!
Я вас заклінаю,
прашу, як братоў,
слухайце ўсе,
слухайце ўсе!
Не асыпце расу лугоў,
якую песьня
да сонца нясе...
|
|
