Паката дах апусьціў плячо.
Ня можа ўсё грыбасей спыніцца.
Субота.
Падлогу мые дзяўчо,
Падторкнуўшы так, як мама, спаднічку.
Пярэвісла бразгае па вядры.
Масьніцы просьбу сваю прарыпелі:
«Дзеркачом нас,
жвірком нас
тры,
тры,
тры!
Узад-уперад,
узад-уперад...»
Лакцём валасы адкінь ды адкінь.
У вадзе дажджавой заходзяцца пальцы.
Затое ўжо гэтак гараць сучкі, –
Здаецца, падлогу наскрозь прапаляць.
Гараць і падэшвы – нельга трываць.
На ганку топчацца прысьмерак сонны...
I звонкія ногі студзіць трава,
Як дзьве асмужаныя сасёнкі.
|
|
