Пекла было тут у тую часіну: Гром звар’яцеўшы стагнаў і равеў, Білі вакол перуны без упыну, Ўвесь небасхіл то пылаў, то чарнеў. Бура прайшла, і людзей я пытаю, – Што жа зрабілася з роднага краю? Пэўна, руіны ў ім бура зрабіла... Кажуць – разьбітую ліпу дабіла. Думка! Калі я цябе выліваю Ў слова халоднае, ў песьню сваю, Гэткае ж пекла ў душы сваей маю. Паліць яна мне душу ўсю маю. Што ж, асьцюжоная словам людскім, Ты нарабіла ў краю дарагім? Можа, разьбіла маркотную ліпу, Сьмерці прасіўшую у нуднаму рыпу.
[1912]
|
|