Аплакалі вырай совы
Пад Полацкам,
Знаеш, Падуя,
Узьлеску ў прыпол верасовы
Ліст перажоўклы падае.
Раздольле туроваму рыку –
Над змоўклымі нэтрамі плавае.
Чаўны бласлаўляе ў Рыгу
Сафія залатаглавая.
Даверыцца сьнегу полаз,
Загурбяцца весяў весьніцы, –
У сьвітцы марознай Полацк
Вачыма сінімі весьніцца.
Па граю першыя
Тужаць
Праталіны белабрысыя,
Ведаюць гнёзды птушкі,
I рыбы чуюць віры свае.
Да скону сэрца скарыла
Чароту гаворка картавая.
З выраю
Доктар Скарына,
Як драч, дадому вяртаецца...
|
|
