De la musique avant toute chose.
|
P. Verlaine
|
Па-над белым пухам вішняў, Быццам сіні аганёк, Б’ецца, ўецца шпаркі, лёгкі Сінякрылы матылёк. Навакол усё паветра Ў струнах сонца залатых, – Ён дрыжачымі крыламі Звоніць ледзьве чутна ў іх. І ліецца хваляй песьня, – Ціхі, ясны гімн вясьне. Ці ня сэрца напявае, Навявае яго мне? Ці ня вецер гэта звонкі Ў тонкіх зёлках шапаціць? Або мо сухі, высокі Ля ракі чарот шуміць? Не паняць таго ніколі, Не разьведаць, не спазнаць; Не даюць мне думаць зыкі, Што ляцяць, дрыжаць, зьвіняць. Песьня врецца і ліецца На раздольны, вольны сьвет. Але хто яе пачуе? Можа, толькі сам паэт.
1910
|
|