– Дамоў! – гукае маці
Дачушку.
Дзе яна?
Спакой туманнай масьці
Пасецца ля акна.
– Дамоў!
Ня хоча неслух
Ісьці ў начны палон,
Дзе ціша ў мяккіх крэслах
Забыты бачыць сон.
– Дамоў!
Свае чароды
Вясной вяртае край.
Матулін голас родны,
Гукні мяне, парай.
– Дамоў! –
Спрабуе скруха
Гукаць мае гады
Туды,
Дзе будзе глуха
I ў дождж, і ў халады...
|
|
