Лясы прымоўклі хутарамі – Ня ўсе іх За вайну зьвялі. У цьвеце сосны Алтарамі Гараць на зраненай зямлі. Дарогі выбітай узбочча, Дзе каўняром Скарэла гразь, Вядзе памалу ў вёску Цётча Сталярыць нешта Дзед Барнась. Даўно за восемдзесят дзеду, Вайна забрала Двух сыноў. А ўсё ж травець Нязвыкла сьледу Да перавернутых чаўноў, Дзе ходзіць босьсю Барнасіха Дасюль, Ледзь толькі сыдзе сьнег. I хпіцца ліху, Покуль ціха. Аддыхаўся Штодзённы сьпех. I нейчы дах За іх хацінай Ляжыць, Нібы той конь стары Зь пераламанаю хрыбцінай, Што ўпаў, Не зьвёзшы воз з гары. Жывёлка ёсьць Апроч ката ў іх. I кажа, Стоячы ў ральлі, Пра іх суседка, Як пра даўніх Людзей: – Жывушчыя былі... Двары суседскія Трывала Затуленыя ад вятроў. Спагадных слоў Ім трэба мала, Як мала Пад паветкай дроў. I вечарамі Алтарамі Гараць сузор'і, Нібы ўся Зямля малітву паўтарае За Барнасіху, Барнася...
|
|