Чытаю Быкава –
I зноў
Вяртаюся ў краіну сноў,
У старану маю лясную,
Якую,
Покуль я існую,
Люблю ў затуле туманоў,
Ёй плачу, бачу, ёй блазную.
Завецца ўшацкай старана,
Там Селішчы і Старана,
Бычкі і Дольцы, і Гарані,
I Чарапоўшчына,
I ўраньні
Лубее ў елкі карына,
I каня нікне ў дакараньні.
Ашчадны быкаўскі радок,
Як непрытомлены хадок,
Вядзе на топішча,
На ляды,
На Посьніцу, Дзяды, Каляды.
I рада, ўчуўшы халадок,
Душа, сабе ня даўшы рады.
З раўка бярэ разгон рака,
З рыўка вітае ўзмах
Рука
Абнылае крыло самоты.
Пачуеш з даўніны самоты
Папрок шпака
I крок грака,
Напоўніш зольлю смутку соты.
Узьмежкам, палазьней, лядком
За словам быкаўскім,
Радком,
Ня ўзяўшы ў павадыркі стому,
Іду,
Вяртаюся дадому,
Што выціраў сьлязу крадком,
Не пахваліўшыся нікому.
|
|
