Я хадзіў дэманстраваць адзінства У калёнах шчыльных, як сьцяна, За сваё шчасьлівае дзяцінства Дзякаваў зь відна і да цямна. Дзякаваў таму, Хто пыхкаў піпкай, Быццам крэматорыем ручным. Густа віўся над усьмешкай хліпкай Лягерных кастроў ахвярны дым. Маразы зьмяняліся адлігай, За адлігай сьледам – маразы, Час усё мудрыў над чорнай кнігай I галіў па-свойму – ў два лязы. Я лічу, Шануючы турботы, Да сівой дажыўшы барады, Лепей шыць знава Дыхтоўна боты, Чым мяняць халявы, Перады.
|
|